Yoruldum,
Yoruldum nefes almaktan.
Her gece yatağıma girip, tavanı izlemekten.
Yoruldum, her sabah aynı hayata tekrar tekrar uyanmaktan.
Yoruldum yaşamaktan.

Gitmek istiyorum.
Henüz ne kadar kaldığını bilmediğim son durağıma.
Gitmek istiyorum nerede olduğumu bilmediğim bu şehirden.
Nereye gideceğimi bilmediğim yere.
Bir an önce varıp sonsuza kadar inmek istiyorum bu hayattan.
Kaybettiğim kendimi bulmadan.
Çekip gitmek tamamen tek isteğim.

İnsanın tutunacak umudu
Kuracak hayali kalmayınca
Yaşanacak birşeyi de kalmıyor.
Sırf sevdikleri için kalmak nafile artık.
Bazen vakit gelmeden çıkmalı yola.
Ne kadar süreceğini bilmeden
Çekip gidilmeli bu hayattan..
Nereye gidileceğini bilmeden. Tüm fazlalıklardan kurtulup
Çıkılmalı o yola.

Yaşam çocukken güzeldi.
Saftı eğlenceliydi huzurluydu.
Herşey var olan bir oyundu.
Biz büyüdükçe yaşam küçüldü.
Saflık yok oldu
Huzur desen varla yok arasında kaldı.
Sadece düştüğümüz için ağlardık.
Yada istediklerimiz olmayınca elde etmek için.
Büyüdükçe ağlar olmaya da korktuk.
Büyüdükçe cesaretimiz de küçüldü.
Hayallerimizle birlikte.
Sevgimiz de.
Anlayacağın yoruldum artık yaşamaktan.

Tamam bu son
Bitti dersin.
Öğrendim, alıştım artık.
Kalmadı yaşanacak bir gün daha.
Bitti bu sondu.
Ama bilmezsin ki
Her biten şey yeniden başlar.
Yeniden kanar henüz kabuk bağlamaya fırsat bulamamış yaralarımız.
Dinlenmeye fırsatımız olmadan başlar herşey yeniden
Aynı hikaye aynı kurgu aynı sahne, faklı oyuncularla.

Yani herşey o çocukluk günlerinde saklı kaldı.
Yedi kat sandığa konularak
Yerin yedi kat altına gizlendi.

Yoruldum...
Yoruldum her sabah aynı hayata tekrar tekrar uyanmaktan.
Aynı acılar içinde kıvranmaktan...