İnsan unutmak için sever mi hiç.
Sonu kötü de bitse
Hatırlamak güzel değil mi sevgiyi.
Verilen o değeri o heyecanı.
Beklerken ki o duyguyu
Gözlerine bakarken ki anı
İnsan neden unutmak ister ki.
İnsan unutmak için sever mi hiç.

Koca bir yangın yeri içim.
Göğsüm patlamaya hazır volkan gibi.
Zehir zemberek uykularım.
Yüreğimin acısı ile uyanıyorum her güne.
Işıklar kapanana kadar, yüzümdeki gülümseme.
Güneş, batana dek.
Yaşama sevincim.

Karanlıklar çöker güne, uyanır acılar, yayılır geceye.
Bekler mi insan, yüreğindekini her saniye.
Dolar da akmaz yaşlar
Vururur gözlerimin sahiline.
Sarılarak iyileşir mi sahi yaralar...

Hep mi kaçar beklenen.
Hep mi gider sevilen.
Ne giden var artık ne gelen.
Zaman pili bitmiş bir saat sanki.
Bir buz dağı gibi soğuk içim.
Sahi Bu kadar acır mıydı kalp.
Bu kadar acıtılabilir miydi.

Sönmez oldu içimdeki yangın.
Uykuya hasret kaldı gözler.
Saf acı dolu yürek.
Neydi ki bu kadar sevdiren.
Bunca acıya rağmen neden yüreğin ısrarı.
Sevmek hani güzel bir şeydi.
Güzel şeyler mi acı verir yoksa.

İnsan unutmak için sever mi hiç.
Sevmek güzeldi.
Seni sevmekti güzel olan.
Noktasız bir hikaye bu yarım kalan.
İyi ki vardın.
Her zaman kalbim de yeri olan.

Ne yapmalı.
Bu acıyı gömüp gönül kafesine.
Nereye gitmeli.
Gidilecek yer kaldı mı ki sen olmayan.
Unutamıyorum deme.
Unutmaya çalışma bile.
İnsan unutmak için sever mi hiç.