Bugün de özlemimi, şikayetlerimi Urfa ağzıyla şiire döktüm.

ESKİ URFAMI ÖKSEDİM

Çocığlığımdaki o, Urfa’yı andım bögün
Göynüm bahtiyar oldı, heyalım bedbaht kaldı
Heyatımız degişmiş, kelbime çöktü hüzün
Ne eyvanda bi somya, ne de damda taht kaldı!

Hulhum epey daraldı, sıhıldım düşündığça
Benlığım alt üst oldı, o günleri andığça
Kimlere sır vermişığ, samimi davrandığça
Beynamıslar çoğalmış; ne söz ne de aht kaldı!

Sayıca fazlalaşmış, herama hülle katan
Başşım üstüne deyip, arhaydan seni satan
İbrahim’i ataşa, mancınığlarla atan
Nemrudın torunları, bize veliaht kaldı!

Kıramadı bı şehir, şeytanın bacağını
Saftığ bizler görmedığ, namerdin tuzağını
Herkese güldü felek, yaptı yapacağını
Hah’a umut dağıttı, bize kara baht kaldı!

Geçmişin kıymatını, yengiler bilmeyecağ
Görün bı başımıza, daha neler gelecağ
Çoğ babayigit lazım, durumı düzeltecağ
Ne o babayigitler, ne yeterli vaht kaldı!


Mustafa Gül (Hamdi)
(16.11.2017)