Mutfaktan bir ses gelir: “haydi, herkes sofraya!”
O annemin sesidir; kalkın, el yıkamaya
Sandalyeler bellidir, en baştaki babamın
Herkes yerini bilsin, oturmayın oraya!

Yemyeşil gözleriyle, bizleri takip eder
Herkesle ilgilenir; göz ucuyla inceler
Leziz yemekler yapar, sevgisini katarak
Yemeği beğenenden, o an iltifat bekler

Güneş doğduğu vakit, onun için çok geçtir
Uykusuz kalsa bile, o her zaman güleçtir
Yedi çocuk büyüttü, ardından torunları
Yaşı altmış da olsa, benim annem hep gençtir

Sabah erkenden kalkıp babamı yolcular hep
O’ndan önce uyanır; bulmaz bahane sebep
Kapı önüne kadar, eşlik eder Bey’ine
Büyüklerden gördük der; bizde böyledir edep!

Yaşına hiç bakmadan, akşama dek çalışır
Ne bulaşık dayanır, ne de kirli çamaşır
İbadeti aksatmaz, çok fazla işi olsa
Nur yüzünü görenin; gözü, gönlü kamaşır

Güzelce yetiştirdi, iki kız ve beş erkek
Hepsinin birer birer, üstüne titreyerek
Evlatlarından memnun, her zaman şükür eder
Boşa gitmedi onun, verdiği bütün emek

Tüm samimiyetiyle, yaklaşır sorunlara
Ne isterlerse yapar, kıyamaz torunlara
Birazcık temkinlidir; ince eler, sık dokur
Öyle çabucak kanmaz, gönülsüz “buyrun”lara

Küçücük böcek görse, kaçıp çıkar avluya
Tedbirini alarak; mahal vermez korkuya
Çok dikkatli ve dakiktir, her günü planlıdır
Temizlikte titizdir, duyarlıdır kokuya

Annelik bu dünyanın en güzel bir duygusu
Anne için her şeyden önce gelir yavrusu
Hakları ödenemez, kimler ne derse desin
Bizleri büyütürken, feda olmuş uykusu

Hamdi, bitiremezsin; yüzlerce şiir yazsan
Ne kadar anlatsan da cümleler kalır noksan
Şefkat ve merhameti sonsuz olan Rabbinden
Böyle bir Anne sana; bizlere lütuf, ihsan

Mustafa Gül (Hamdi)
(13.11.2017)