Bir tek sen sevmeliydin beni yâr;
Sen tutmalıydın, yalnız gülen gözlerimin elinden.
Ki o gözlerde hüzün değil sen olmalıydın..
Ve adını her duyduğumda sen diye ışıldamalıydı...

Ey hasret pınarları, sizde şahitsiniz sevdama,
Sana kavuşmak haram mıydı ki bana;
Yoksa, gaflete düşmüş cânım sende mi hayat buldu..
Ya da Rabbim bana bir hediye mi verdi?
Ey kulum işte fırsat ’bul beni ’ diye,
Ancak elimdeki sevda ne ilahi aşkı buldurdu,
Ne de dünyevi aşkı....

Oysa severken hapsettik kalbimizi,
Sevmemeliydik birbirimizi.
Kendi kendimize katlanamaz olduk şimdi,
Öyle ki kalbimizin sesini duymamak için,
Başkasına muhtaç ettik.
Onlarda yaktı, yandırdı,kavurdu ayrılık çöllerinde.

Aşkı tadan o kadar az insanın varlığına inat,
Aşkı bitirmeye yemin etmiş kalpler var azizim,
Sen dilimde türküyken susturanlar var.
Ve gözümde gözyaşıyken kurutanlar var...

Biz kavuşsak ne olacakmış,
Kavuşmadığımızı zanneden beyinler ve kalpler ziyandayken,
Bak şimdi yanımdasın mesela,
Gözlerin gözlerime bakar,
Ellerin, ellerimden tutar gibi,
Hasede düşen gönülleri kurusun!...

Ey yokluğu efelim,
Sevda adına son kadehim.
Ölmeden öldürdün,
Ey aşk-ı zehirim...
Ölmeden öldürdün,
Ey aşk-ı kebîrim...