Satır arası boşluk bırakıyor sürekli, cümlelerinin içi içine sığmıyor; virgüller birbirini kovalıyor... sonu gelmeyen üç noktalar cabası. Saatlerinin eteği zil çalıyor, yelkovan bi yandan akrebi kışkırtıyor. Gece yarısı bir prenses oluyor âdeta... Etrafında, şâirler alkış tutuyor. Kemanının gölgesi adım başı takip ediyor. O incecik yolunu aydınlatıyor.
Sessiz
Sedâsız
Öylece bakıyor
Mi, la, re, sol göz kırpıyor parmaklarına... Arşesi özgürlüğünü ilân ediyor. Bütün o masallara karşın, bu kez prenses dönüşmüyor... Daima ayakta kalıyor, ruhuna sinen huzurla göz kapaklarının yükü kendini bırakıyor. Akıp gidiyor. Omzunda kalbinin aynasıyla, ardına bir an olsun bakmadan tereddütsüz yürüyor. Son kez kalbi sadece ufku görüyor. Biliyor ... Hissediyor...Ve en çok bu ânı seviyor.

Bir Elif Miktarı 🍃