bazen
takılı kalır insan boslukta
biri gelip dokunsun ve uyansın diye bekler
büyü bozulsun...

ağlarsan sonbahar olur
bütün ısıkları söner bu şehrin
karanlıktan korkarsın
hemde yatak altındaki canavarlardan
bu yüzden sen giderken
acık bırakmalısın demiştim kapımı
sen gelene kadar...
o gün bugun aralıgında kapımın
kokunu getiren rüzgar

hala nedensiz yağıyor yagmurlar
inandıklarımdan şüpheye düşüyorum diye kızıyor tanrım
sorumun cevabını bulamadım
ne gerek vardı ki sana
ben sen olmadan da yeterince yalnızdım...
hayatıma girdin ve sonra gittin
tek bir soru bile sormadan...
ne anlama geldigini bile bilmeden
aradan gecen yıllarım...
belkide bir anlamı olması gerekmedigi icindir
bunca zaman
kayıp bir ruh gibi savruluslarım...

tedavisi imkansız yaralarım
bu yüzden üstünü kapamak icin cırpınıslarım
ve ögrenmek yaşamayı
yarım yamalak bir hayatı sonuna baglamak icin
gecerli mazeretler arayıslarım...

sevdigim dedigim insanı
onsuz bir hayatın anlamı olmadıgına inandıgım insanı
soguk bir hastane odasında bıraktıgımdan beri
on yıl gecti
isyanlarım,küfürlerim, ettiğim lanetlerim
ondan sonra baglandıgım kadınlarım
aşklarım...
kapanmayan bir yarayı örtmek için
cocukca planlarım...
demiştin ya
insan ister istemez gelecegiyle ilgili planlar yapar
21 yasında bir cocuktum
ve butun planlarımı onunla birlikte yapmısken
gitti
o günden beri hicbirsey
söylendigi kadar anlamlı gelmiyor
o günden beri
yazdıgım hicbir yazı
onsuz gecen gunlerimi
daha katlanılır yapamıyor...


yıllar geciyor ama sözler yıllanmıyor...bazı yasanılanlar yıllar gecse bile insanın kendisiyle birlikte ihtiyarlamıyor...