Bende bir zamanlar çocukmuşum
Ana kucağında savunmasız
Bir tek rabbimle durulmuşum
Bende bir zamanlar çocukmuşum

Bilmeden bir âfete doğmuşum
Yeri gelmiş beş yaşında on beş gün olduğum yerde koşmuşum
Yeri gelmiş kapı arkalarında gizlenip korkmuşum
Bende bir zamanlar çocukmuşum

Minicik ellerimle savaşta mermiler tutmuşum
Sevgiden önce korkuyu bulmuşum
Aynada bir çocuk ararken, koca bir kadınla konuşmuşum
Bende bir zamanlar çocukmuşum

Gücüm yetmedi diye kollarımla hamur yoğurmuşum
Fakir yüreklere hep zengin durmuşum
Hileli bir oyunda nice nice gözler yummuşum
Bende bir zamanlar çocukmuşum

Kocaman yüreğimle oruçlar tutmuşum
Masallara inanmayıp kendi günlüğümü okumuşum
Taşkın sulara ilk ben karşı koymuşum
Bende bir zamanlar çocukmuşum

Figân gözlerimi, göz yaşlarımla uyutmuşum
Hüznün, kederin elçisi olmuşum
Kendi söküğümü dikip, yamalara vurmuşum
Bende bir zamanlar çocukmuşum

Oyunlarımı i’dâm edip, saygı duruşuna geçip; vurulmuşum
Iki bayram arası hep kovulmuşum
Sıkıyönetimle susturulmuşum
Bende bir zamanlar çocukmuşum

Istisnâ’î öfke dolu keselere koyulmuşum
Ketûm ağzımdan hep içime kusmuşum
Kör kuyularda kaybolmuşum
Bende bir zamanlar çocukmuşum

Merhûm yüreklere bilmece sormuşum
Merhametsiz ellere meğer ben kusurmuşum
Aile fotoğrafında çoktan uykuya tutulmuşum
Bende bir zamanlar çocukmuşum

Yahu ne çok susmuşum!

Bir Elif Miktarı 🍃