UMUDA TUTUNMAK

Yıllar öncesi geliyor aklıma,
Can kesiği düsünceler,
Kabaran acı semptomları,
Hastane odasındaki kimsesiz duygular...


Kabaran hüzünler içinde,
Dizlerime takılan protezler geliyor.
Acıyor tüm benliğim!
Sızlıyor dizlerim.


Yollarda kaldıklarım,
Felç geçirmiş, gibi duran
Yürümeyen ayaklarım mı?
Yoksa benliğim miydi?
Bilmiyorum...


Doktorun son sözleri, geliyor aklıma
Hangi bacağın daha kötü onu söyle.
Kaldıramazsın, ikisini de kesmemize
Ayakta durması zor olur.


Bir iğne yapıyor ki,
Buz kesiyor bedenim .
Uzuvlarim kas kati.
Geri dönüşü yok, o an anlıyorum.


Acıyla uyanışlar,
Gene doktorun sesi,
İki protez taktık.
Kireçlenmeyi önledik bacaktan...


İlk bacağımı indirdiğimde ki ses
Hala kulaklarımda,
Bacağım benim değildi,
Başka bir varlıktı sanki.


Bitmişti hayat, bitmişti benim için.
Kendi kendime sordum?
Yolda kalmak mı sence?
Yoksa bacaksız kalmak mı?


Ah hayat, bu sorularla günler geçti.
Umudu kesmek neymiş,
O gece gördüm hayattı,
O gece umuda dair kararlar verdim...


Bir ses geldi kulağıma
Anne!!!
O anne var ya
Tüm uyanışlarımın sebebiydi...



Ben yalnız değildim ki!
Üç gonca gülüm vardı.
Onlar bana yeniden
Hayat sevinci vermişti.


Kalk dedim ayağa kalk!
Onlara hep demedin mi sen!
Ayaklarınızın üzerine basın.
Kurtarın kendinizi...


Kimse kurtaramaz sizi,
Sizden başka!
Önce sen tut sözünü
Örnek ol onlara örnek ol

Demet Akyürek.