Gelip geçenlerin esintisiyle azalsada
İzin vermiyordu yılların çatlak kavanozu sönmemize
Duruşumuzda saklıydı gönüllerimiz
Kurumuş yapraklar yanmak için can atsa da sonbaharda
Islak tutuyorduk her daim ayaklarımızın altında

Sanırım sönmeyen bir mum gibiydik
Etrafımızda esen kasırgalara, poyrazlara rağmen
Sönmeyen bir sır gibiydik
Susmayan bir dil gibiydik

Bazen ayrı düşse de yollarımız
Ilk sapaktan geri dönüp
Kanayan yaralarımızı sarandı yine gönül dağlarımız
Bizi bir arada tutandı anılarımız
Unutulmayan o dualarımız

Adımlarımızdı birbirine koşan
Ayaklarımız yalınken batan çivilere inat
Elimizdeki balonları bırakmayıp gökyüzüne savuran parlaklarımızdı acıtmayan
Yağmurda birbirimize tuttuğumuz şemsiyelerdi ıslatmayan

Ve
Bağlarımızdı hep çift tıklatan

Sahi neydi?
Sevgimizdi
Bırakmayan

Bir Elif Miktarı 🍃