“Yürek benim
Ben sonsuzda
Sen sonlarda..
Geçinip gidiyoruz işte
Ben alışmış halde yaşamaya
Sense zaten yaşıyordun hep”

Duymak istemiyorum bulutların da bir gün siyaha çalacağını
Ben maviye vurgunum…!
Kirlense de avuçların
Elinin ayası tenine dokunamasa da eskisi kadar
Ben seni hep aynı yerde, ben seni hep aynı sende
Ben seni kendimde
Kendim kadar temiz bir hayalde
Seni taşıdığım yıldızların beyazı kadar soylu bir gerçekte seviyorum artık..

Evet, duymak istemiyorum…

En zorunu yaptım ben..
Yoksun..
Hayatım sensiz..
Bir kalemin çiziği nokta, sonun oldu kelimelerimde..
Ama sadece sen bil diye..
Yoksa kime hesabım benim?
Kim karışabilir içimdeki bana..
Sen demiyorum dikkat et!!
Artık..
Artık sadece ben varım..
Ve benim sevgim..
En zorunu yaptım ben..
Maviyi çıkardım gözlerimden..
Hayatımda gökyüzü olmayacak…
Nefes gibi..
Bir yudum su gibi..
Denizin arkasında dört duvara hapis susuz kalmak gibi..
En zoru..
Çiziklerimde seni bulmak..
Kendimde sormak..
Seninse..
Seninse hiç bilmemen..
Gururum bir avuç kir yüreğinde..
İzi kalsın..
Yansın..
Yansın…
Yan diye..
Zor gibi işte..

Kim karışır bu denli güçlü olmama..
Acıyor hala..
Sen acıma da diyorum..
Sen hak etmediğini hissetmede artık..
Küle savrulayım ben..
Küllerde bir tutam toz kalayım..
Ve gelip seni bulayım yine..
Gözlerin..
Hasretim..
Uğraşsan da çıkmayacağım işte..
Toz oldum..
Mavilerine yara..
Yara bandı olmayayım da diyorum..
Sen bilme de..
Kül olayım ben rüzgara karşı..
Razıyım..
Güçlüysem..
Ağlarken gülebiliyorsam etrafa..
Kim karışır içimdeki bana!!!
İçimdeki ben!!

Sonsuzlardaysam..
Yoksan..
Sondaysan..

Ne benim umrumda, varlığın..
Ne de senin olman gerekiyor ölümüm için..

BEN SENSİZ DE ÖLEBİLİYORUM…

Bir zamanlar içimde seni taşıyordum..
Mavilerden korkmadığım zamanlar..
Beni yaşattığın zamanlar..
Şimdiyse..

Ben ölüyorum..
Sen bilme..
Ama ben sensiz de ağlıyorum..

Yürek benim..
Ben yaşıyorum..