yokluğunda
çarmıha gerildim
canına okuyan ne varsa
hepsi bendim
ve ateşten gömlek giymiş
kızgın bir demiri
göğsümün üstüne basıyorlar

kör kuyulara atılmışım
zifri karanlık
ve soğuk
bir dağ kadar yalnızım
kimliğini henüz yitirmedi sevdam
dilim sensiz olabilir
yarım kalmış
eksilmiş
ve unutulmuş

yokluğunda
canımda büyütüyorum seni
bir düşün içinden geçer gibisin
kocaman hayaller kuruyorum
sana dair
bana dair
bize dair
sonra sesini öpüyorum
kokuna sarılıyorum
gülüşünü seviyorum
yüzüne düşen fırtınayı
parmak uclarımla siliyorum
sanki bir çocuğun gözleri karşımda
ve içinde mavi bir bulut oluyorsun

bazen gitmek istiyorum
bu yaşamdan
bu tenden
bu bedenden
bazen ufacık bir yüreğin içine haps oluyorum
sonra bütün yaşantım alt üst oluyor
uzakları özlüyorum
uzaklar içimde keskin bir hançer
can kırıklarıyla dolu göğsüm
nefes aldıkça batıyor içime
bense seni seviyorum
acıların canı cehenneme der gibi

ey uçsuz bucaksız yara
daha ne kadar kanatacaksın
daha ne kadar acıtacaksın canımı
yaktığın yetmedi mi
daha kaç yaşamı zindan edeceksin
daha kaç kan kusturacaksın sevdama

yokluğunda
etimi tırnağımdan ayırdım
belki bu kadar canım acımazdı
ama yokluğun canıma okudu
yüreğimde bir yar’a
benden yok-sun kanıyor

ibrahim dalkılıç

18.10.2017
23.45 izmir