1
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
837
Okunma
parmaklarımın üzerinde gezinmekte
ayrılığın sırnaşan öfkesi
incitemem
yarına açılan o kapıdan
tek başına geçme isteğinin izini
ve deviremem
daha dün oturduğun tabureyi
giderken sen
bir evin bahçesindeki çiçekleri
çiçekleri koklayan bir çocuğun
ismini de aldın yanına
dizlerimin üzerinde oynamakta
yalnızlığın çocuksu siniri
incitemem
başka bir yol yok dediğinde
inşa ettiğim köprülerin
bir bir kapıdan çekilişini
ve kalkıp aydınlatamam
kararttığın düşlerimi
giderken sen
’hoşca kal’ ını burada unuttun
kaldığım ve baktığım yer
hoşluk değil
boşluk şimdi
ve söylemeyi unuttun
düşmeden nasıl geçilir o kapıdan şimdi
Nigar Baran
5.0
100% (4)
Cevap Yaz