Sür Kelimeyi Namluya

Bir bakmışsın kaf’tayım
Bir bakmışsın araf’tayım
Bir o tarafta bir bu taraftayım

Ağlayan gülümseyen
Acıyı tatlıyı özümseyen
Çekip alan kelâmı kalemden
Sürüp sözü namluya
Vurur gibi
Vurulur gibi
Ölümü özleyen
Gülücükler atan
Gelinciklere bakan
Kapkara gecede
ay ay parlarken yıldızlar

Öfkeye kine nefrete tetik düşürüp
Şakağından vurmak için zâlimi
Mazlum denmiş ya adına
Susma anları geçti
Haydi hareket zamânı

Hangisini hak ettin ki
Ailenden kimse kalmamış
Baban âhirde ki yurduna
Kardeşin cephede
Çocuklar başka memleketlerde
Adın muhâcir

Ağıtlar yakan
Boş boş bakan
A h h çeken anan bacın kardeşin
Zılgıtlarla düğününe ses verecekken
Acının tadını çıkarıyorlar
Yok yok sofraların da
sebebin olanlar

Her dişim kırıldığın da
dilimi yedikçe kelimelerim
Sessiz sessiz akan ırmakların inadına
Alıp hepsini zalimlerin
Okyanusun damlasında
Boğasım var.
📌
Yunus Beypınar