İnsanlar...



Uçan kuşlar, gelecek kaygısı taşımaz,
Olamadı içim, sert kaya, yüce dağlar,
Şu cihanda keyfim kaçtı. Sanma beni;
Salkım salkım üzümle, bezenen bağlar...

Sormayın aşkın kim, kimin nesidir,
Kalbi - ruhu paralayan sade sesidir,
Her gün öldürense, aşk meyvesidir,
Beni hissedenler, beni tartan anlar...

Hüküm veren, son noktayı vurmuş,
Saati-vaktini zembilinden kurmuş,
Hızla geçen zaman nedense durmuş,
Kendimi ararım, yok, tatile çıkmışlar...

Tüm bahçeler yeşerir, bendeki solar,
Hüzün-keder ayrı ayrı kendince dolar,
Yaz bulana aşk olsun, ayazdan donar,
Aşkın yüze güldüğü, varmı başka dünyalar...

Doğru dedim, eğri - büğrü söylemedim,
Kır atı bağladım başka yere eğlemedim,
Aşıklar böyledirler, böyle olur, ne edim,
Gün doğunca, aynı güne, ayrı uyananlar...

Üç aşağı, beş yukarı, katlanarak gideriz,
Kader gelene rıza şarttır, başka ne deriz,
İyi düşünmeden karar verme olma keriz,
Bir ufuk çizelim, umuda sarılıp, tutunanlar.

Nefse seslenelim, tam gaz, yolundan yürü,
Katlanıp diyelim, yara, yaradandan ötürü,
Harap etmeyi tasarlarsa, almışsa götürü,
Zorunluyuz, aşka, katlanmalı, insanlar...


Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)



© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.