önce çocukluğumu kaybettim
gülen yüzümü
sesimdeki maviliği
cebimdeki bilyeleri
gökteki yıldızları kaybettim

oysa hiç görmeden sevdim
uzaktan sarıldım boynuna
uzaktan dokundum saçlarına
uzaktan öptüm körpecik kemiklerini
ve her gece hayalinle uyudum
uyandığımda bir boşluktan düşer gibiydim
sen yoktun, ben hiç yaşamamış gibiydim

sonra eksik kalıyordum bu hayata
eksik yaşıyordum, sen yoktun
sonra yetim bir çocuk oluyordum
ve şarkılarda seni arıyordum
bir şair idam ediliyordu
bir dere kenarında
bir çocuğun göz bebeklerinde sen gülümsüyordun
bense uçurtması kaçan bir çocuk oluyordum
adım çocuk benim
yaşım çocuk
sevgim çocuk
umudum çocuk
düşlerim çocuk
ve ben seni çocukça seviyordum

bir çocuğun gözlerinden bakıyordum sana
sen çok çocuk gülümsüyordun
bense seni kocaman seviyordum
sonra eylül yaprak döküyordu avuç içlerime
oysa şakılar çocukça seviniyordu, bir yaprağın düşüşüne
ve ayaz vuruyordu, bir mevsim savuruyordu düşlerimi
düşlerimden uzaklaşıyordum
çocukça bir hüzün
çocukça bir gözyaşı
çocukça bir yalnızlık saklambaç oynuyordu içimde
ve ben bir papatyanın sarısında seni arıyordum
adım çocuk benim

ibrahim dalkılıç

21/09/2017
23:45 izmir