....



Bütün yalnızlıkları giyinmiş gibiyim bugün
Gece katran karası yorganını örterken benliğime
Alıştığım kuş sesleri de yok
Yüreğimin bahçesinde uçusan rengârenk kelebekler de
Güllerimin boynu bükülmüş acımasız rüzgârdan
Hiç mi hiç neşeleri yok
Göldeki kuğular da son valsini yapmış gibi
Sanki veda ediyor gök yüzüm gökyüzüne, yeryüzüne
Hoşçakal bile diyemeden...





Nasılım
Nerdeyim
Kimim
Kimlerdenim
Hiç mi hiç haberim yok kendimden...




Uzun yıllar mı geçmiş aradan
Yoksa zaman mı durmuş tam kırılıp, döküldüğüm yerde
Duymuyorum tik takları
Duymuyorum koparılan takvim yapraklarının hışırtısını
Şimdi duyduğum tek şey ne biliyor musunuz
Fırtınadan daha beter hüzün
Ve öyle bir öpüyor ki gözbebeklerimin çukurlarından
Çek git dedikçe
Bağdaş kuruyor ahvalime





Yok...Yokkkk...
Bu böyle olmayacak
Sevgi dolu şiirler yazmalıyım yeniden
Ben eskisi gibi ben olmalıyım
Kendini çok seven
Biraz şımarık
Biraz da cadı hallerimle
Yüreklerde ölümsüz olmalıyım...





Hâdi kır hüznün zemheri zincirini ellerim
Eskisi gibi herkes neşeni, mutluluğunu kıskansın
Boşver hayat kendine değer verdiğinde güzel
Ey aşkı savunan masum kalbim
Dolu dizgin ağladığın yeter...







nagihan