Ankara’nın ayazında , yürürken yollarda
Bir duayla dilimde hecelenirken sen yine
Sonbaharın korkusu, donuk güneşte,

Hüzün ve sonbahar
Dökülen her yaprak acıyla düşer

Tıpkı benzim , yerdeki yaprak misali sararmış,
Bir şiir ki içimde kelimelerin kılıfı olmuş

Üşütmemiş , giyinmiş, çünkü çıplak yüreğim
Bezendi yine yıldızlarla benim gök gönlüm
Giden bir turnanın ardında kaldı umudum

Unutmayı beceremedi, taze çay gibi demlendi
Şimdi uzaklarda olsan da , kalmasan yanı başımda

Ey sonbahar! Duy beni.
Sen ayrılıkların mevsimi olmayacaksın .

Bir kandil yanar, ısıtır aydınlatır baharı
Yalvarırım sana , sıkıca bas bağrına
Mevsim bahanesine sığınmam ben
Yalnızlığın çare olmadığını , bildir bana
Razı değilim yakıştırmalardan,
Ürkek , utangaç bir güneş gibi sessizsin
Boğma beni ayrılığın karasularında

Ey sonbahar ! Duy beni.
Çıvgın gelsen ne olur feyyaz var
Sen ayrılıkların mevsimi olmayacaksın .
Rahmetin cilvesi, şefkatli yârisin ,

Şimdi bir ufuk dolayında
Senden dilendim hayırhah
Hatırlatır , her mevsim gibi sonbahar
Sonu var, sonu var ,sonu var …
Yakarırım dilimle, af dolu kelimelerimle ,
Mahşer günü bizi iyilikle haşret,
Bahar gibi umudu ek , ferahlat,
Çünkü merhametin çınarısın,
Her mevsim , hayat her ismin ,
İsimlerin hürmetine affet.

Ey sonbahar !Duy beni.
Sen ayrılıkların mevsimi olmayacaksın .