Bir mısra yazdım adına şiir dediler
Elime kalem bir de kağıt verdiler
Ne biliyorsan yaz durma dediler
elinden ve içinden geldiğince

Önümden mısralar satırlar geçti
Tutamadım unuttum vallahi kendimi
Ne güzel şeymiş unutmak
Derdini çaresizliğini bir ayyaş misali

Şiirlerimden tanıdılar
kendimi anlattığımı sandılar
ne de güzel yanıldılar
hiç kimse kendini anlatmaz
ya başkasını ya da hayallerini anlatır
anlaşılmazlıktan bir anlam çıkarır
kafesin içinde ki kuş misali
ne söylediğini nasıl söylediğini bilmeden

kuru kuruya sevme idi sanki bizimkisi
iki satır bir cümleyi ardarda getirmeydi sizinkisi
sizi bizi yok aslen dünyanın haliydi herkesin ki
şiirine vurulmuş harflerine asılmış
kekili öne düşmüş bir kız gibi
yokmuş şairlerin hiç kimi kimsesi

aşığın yoktu maşuğa
şiirlerinden başka anlatacağı
nemli yorgan köhne bir döşşek
anırıyorlardı sanki şairler birer eşşek
kıss kıss gülüyordu içine kaçmış cin misali
hıçkırıklarla birlikte karışmış gülücükler
kaçın kurtarın kendinizi bu şiirlerimden
yoksa sizi de sizi de öpecekler…