Geceye
anlamsız bir şiirle başlıyorum
Tanıksız cümleler biriktirdim içimde
Ellerimde ahşaptan dizeler
Şiir yazıyorum işte
Yağmur nasıl sevdiysem öyle
Yada bir okyanus uzaklığında bir denizi izliyorum
Türkuaz mavisi bir gök
Islık çalıyorum
kamburu çıkmış acılarıma
Bir heykel parçasından daha büyük ellerim var mesela
Ve daha soğuk duruyor gövdem
basmadan bir elbisenin üstünde
Islanmak çırıl çıplak bir kadın yapıyor beni
Avazım çıktığı kadar şiir yazıyorum
Kaç kişi okuyor
ve anlıyor beni hiç sormadım

Nefretim bile kendime aslında
Ne yaşamayı becerebiliyorum
Ne ölmeyi
Hiç gibi mısralara taşıyorum
kendi yokluğumu
Sonra derin bir yanlızlık başlıyor kaldığı yerden
Dahası yorgunum her şeye
Ve bu Eylül
Daha çok üşüyorum...

Sen şimdi bana değilde,
Kirpiklerimin ucuna birikmiş yağmur damlalarına sarıl ki;
Sana sevmeyi anlatsın çocukluğum
Birde ölmeyi...

Özge Özgen