Demistiki;" beni yaşamak; ateşe atmaktır kendini çıra niyetine."
Dedim ki; tutuşacağı varsa insanın çıra olmaya gerek yok o yangında kül olmaya razıyım.

Böyle başlamıştı masal
Sonra seven sevdiğiyle giden gittiğiyle kaldı.
Ne yanan oldu ne de ateş olup yakan...
Hepsi bir kaç aşk dizesinden ibaret kaldı tarihin geçmiş anılarında...

Ve anılar
Gün geçtikçe geçmeyen zaman dilimlerinde lime lime etti yüreği
Kendini kandırmalar cabası kaldı heybesinde mecnunun
Şirin şiirin faslı hiç değildi.
Dağlar koynunda saklamıştı ormanı çöl görmekti mecnun ki...

Halbuki, bulutlar yağmur olmaya yeterdi
Sebepsizdi bunca gözyaşı
Kuyu Yusuf’u istemişti
Farzet ki ben de seni
Kuyu Yusufsuz kaldı ben sensiz
Zindanda Yusuf’un duası olmak istemekti benimkisi
Sen zindanı seçtin
Ben seni...

Kalk hadi
Bitsin masal da hüznünü bulalım günün
Günahından öp beni bu boşlukların
Boğulmaya başlarken cümleler gözlerinde
Sol yanağının gamzesine göm beni sevgilim...