YİTİK HAZİNE
Çelik duvarları delen balyozu,
Astıkça bozuldu insanlığımız.
Zehirledi bizi dünyanın tozu,
Bastıkça bozuldu insanlığımız.

Kevser’i değiştik çeşme suyuna,
Figüran yetiştik kanlı oyuna.
Kini mazlumlara boylu boyuna,
Kustukça bozuldu insanlığımız.

İsyan ettik isyan zorlu talime,
Bin çare aradık şanlı ölüme.
Yeryüzünü yakan onca zulüme,
Sustukça bozuldu insanlığımız.

Koltuk büyüttükçe büyük kıçını,
Koltuk bilir oldu büyük suçunu.
Tutup okşar gibi küffar saçını,
Estikçe bozuldu insanlığımız.

Menfaat set kurdu yolun başına,
Aldırış etmedik mazlum yaşına.
Müslüman gardaşlar öz gardaşına,
Küstükçe bozuldu insanlığımız.

Binbir kere düştük aynı hataya,
Zulmettik geçmişe, cedde, ataya.
Zalimi vuracak yayı putaya,
Kastıkça bozuldu insanlığımız.

Göğe istifledik dünyalık malı,
Karnı aç olana vermedik balı.
Öz gardaşımızın bindiği dalı,
Kestikçe bozuldu insanlığımız.

Yıllarca tartıştık takkeyi, fesi,
Ensemizde bitti haçlı nefesi.
Göğü titretecek Davudi sesi,
Kıstıkça bozuldu insanlığımız.

Hengamemiz büyük, mal, mülk, arazi,
Aleni zulümü gördük farazi.
Doğru tartsın diye bozuk terazi,
Pustukça bozuldu insanlığımız.

Seyit Osman AKYÜZ