Köşe de öylece durur yaptığın resim
Masanın üstü dağınık
Mutfakta birkaç zeytin, biraz peynir
Balkonda menekşeler…
Gözüm ara da bir telefona takılır
Kulaklarım kapı zilinde
İçimde bir sancı
Nerdesin?

Bıraktığın her şey aynı;
Aynanın karşısında rujun
Portmantoda hırkan
Banyo da tarağın
Arasında bana bıraktığın birkaç saç teli
Ve kırmızı tokan
Dokunmaya gücüm yok biliyor musun?
Nerdesin?

‘Alışmak’ sözcüğüne daha alışamadım
Hala kapıyı açık bırakıyorum;
Sanki gelecekmişsin gibi
Geceleri sana ‘‘iyi geceler’’ diyorum hala;
Sanki yanımdaymışsın gibi
Dönüp de sarıldığım zaman fark ediyorum,
Yastığındaki kokun bile gitmedi.
Sen nerdesin?

Dün bir şiir yazdım biliyor musun?
Her kes çok beğendi, anladım.
Ama kimse söylemedi güzel olduğunu
Okuyanlar önce kafalarını öne eğdi,
Sonra ince bir tebessüm ettiler,
Ama kimse güzel olmuş demedi!
‘Ona gidiyoruz’ diye kandırıp,
Bindirdiler…
Dikkat ettim de;
Gözlerinle aynı renkti ambulansın tepe lambası…
Peki sen, nerdesin?