Sanki bir benim mahzun, bu kaçıncı serzeniş,
Hüzünler kaplar beni, iyi değil bu gidiş.
Daldım, öte uzağa, ömrüm boş yere geçmiş,
Sorguladım kendimi, kötülük beni seçmiş.

Yavaş yavaş yürürken, aldı beni bir keder,
Bırakmaz prangalar, sevinç öyle seyreder.
Kara bulutlar çökmüş, üzerimde şimşekler,
Zehir zemberek hayat, olur mu böyle kader?

Düşünürüm durmadan, yol biter en sonunda,
Nedir bu bitmez çile, herkes oynaş oyunda.
Bir garip ben miyim ki, umudum yok yarında,
El, dolu dolu yaşar, çökmüşüm baharımda.

Of işte of !!! Nedir, nedir ki bu sıkıntı?
Saç baş yoldurur türden, hastalık bu takıntı.
Deli dediler bana, söz yüreğimi yaktı,
Boşver dedim onlara, o bir lafı güzaftı.

Gerçekten deli miyim, ben kendimi bilirim,
Sevinçler bende değil, üzüntülü biriyim.
Mutlu olmamak işim, bak derine giderim,
Tamam sustum anladım, hüzünler benim derdim.

Oturdum banka, süzgün ve kifayetsiz, dalgın,
Bu kaçıncı cigara, bu kaçıncı yangın.
Hafiften bir rüzgar eser, vücuduma sargın,
Yoklar durur sanki, bir barışkındır, bir dargın.

Es bakalım es rüzgar, elbet gün senin günün,
Çalarsın yüzüme sille, bitkin şu gördüğün.
Benliğimden sıyrılan o ruhsuz ben, bir ölgün,
Sararmış yapraklar gibi, koptu kopar süzgün.

Yok ben böyle değildim, şen şakrak, hep gülerdim,
Omuzlarımda değil, dertleri hep güderdim.
Nasıl ne oldu bana, her bir şeyi severdim,
Garibim işte şimdi, eski ben, ben değilim.

İrfan Yıldırım Çevik