Kerte

Evvel sular çekildi gemilerden
Sonra ’bir bardak su da koptu kıyâmet
Martılar kondu kalktı batık demirler de
Söylesene nereye gitse bulur insan aradığını

Açlıkta yoklukta ve naçarlıkta
İnsan mıdır insanı tutup kaldıran
Yoksa ’düşene bir tekme de sen vur’
Sözünü diline pelesenk eden mi

Usturuplu adamlar ağır abiler
Şimdi bu nasıl bir terekeme
Ve acıları yolcu etmişken içimize
Aka aka yol olmuş göz yaşlarımız

Sonra rüzgârı ardımıza alıp
Burnumuz da fesleğen kokuları
Haroşa adımlarla uzaklaşırken dünyanızdan
Kazık çakın sizin olsun ne var ne yok

Dövüşmeyi kanı intikâmı kerteletip
Ay ışıltısı bıçakta şavkılanırken
Durmadan saplanırken ete kemiğe çelik
Analdım ki yaşamakta öldürmeye intikamlı

Sokaklar kan caddeler günah kokuyor
Işıklar sahte neonlar yalancı
Yiğitlere kara çalınmış korkaklar baştâcı
Davalı volta atadursun müebbet yemiş davacı

Güneş alsabaşını gitse yeridir
Aydede ışık ışık yağmasa
Eskise devâsa şehirlerimiz yenilsek
Bir bir aksa boyası binaların

Evet her şeyin bir sonu vardır
Yan yana getiremesem de içimden geçenleri
En yaralı yanımız da a h h nidâsı
Kuşlar da gelmez artık fesleğenler kokmaz
Sürgünler çürür kalır toprakta
Şimdi size diyorum ki
Acı acıtmıyor beni
Ulu orta karşınızdayım
Saplayın bıçağı dayansın kemiğe
Razı değilim köleliğe.
●
Yunus Beypınar