Bu gece’de
Yalnızlık kokuyor bütün şiirlerim
Bir şairi tutup kirli sakalından öpüyorum
Açık saçık küfürler giydiriyorum çıplak kadınlara
Kimliğimi bir yol kenarına bıraktım
Kızıl saçlarımdan asıyorum
Bütün günahlarımı boynuma
Artık kime dokunsam
Ve hangi şiiri okusam
Hiç birine benzemiyor ellerim
Üşüyorum
Sokaklarda etten ve kemikten insanlar
Kopkoyu bir maske
Her şey sisli
Ve karanlık
Baktıkça yüzlerine aldanıyorum.

Kahve duvarlarında sigara izmaritleri
Buruşturulup atılmış kadınlar
Sessizce izliyorum uzaktan gölgemi
Ben sanki ben değilim
Çok uzağım.

Bir midye kabuğu düşün
Yada bir deniz
Uskumrular
Yüzünün var oluşunu anımsatan
düz bir çizgiye doğru ilerliyor
Vakit çok geç
Ve ben hiç olmadığım kadar ıslak
Ve yalnızım..

Kirpiklerimde göz yaşlarımdan güverteler biriktiriyorum
Bir kadın düşün iri göğüslü
Kalın dudaklı
Ve beyaz
Şimdi daha gerçek
Yüzümde ki mor halkalar..

Ahşaptan elma sepetine nane şekerleri atıyorum
Pas kokusa dönüşüyor hayallerim
Daha çok zayıfla diye sesleniyorum ruhuma
Daha az sev
Ve az düşün
Meğer
Kadın olmak kolaymış bu kadar
Bu gece
En derin acıların hükmettiği bedenimide
sattım bir şaire
Şiir niyetine
Anlayacağın yorgunum artık

Biliyor musun?
Yağmurlar yağdığında bu şehre
İlk ben öleceğim
Ardımdan; papatyaları çok sevmeyi
Unutma..."

Özge Özgen