Sana gül diyen insanlar, gül koklamaktan bihaber. Nasıl oluyor? Nasıl oluyor da sana gül deyip üzerine basıp geçebiliyorlar?
Çiçek koklamasını bilmeyenler çiçekler üzerinden edebiyat yapıp bir hayalperest sevda manzumesi dizmiş raflara. Kitaplar ne kadar ruhsuz kalmış seni sevmenin yanında. Seni sevmek bir gülü koklamak gibi narindir oysa. Çabuk incinir seni sevmeler...
Korkarım ki benim sözlerim de bir edebiyattan öteye gitmez, hissetmektir çünkü seni sevmek. İnsan bağıra çağıra da söylese susup defterine de yazsa, bu böyledir.
Ete kemiğe bürünmezse seni sevmek, gülden yapılmış oklar olsa bile varmaz hedefine. Gül gibi güzel görünür de gönle girmez...
Bilmiyorum bir gayya kuyusunda çırpınan serçenin durumu nedir?
El uzatmazsa ona merhametli bir el, nasıl çıkılabilir ki oradan?
Çiçekler güzeldir ama sevmeyi bilmektir mühim olan.
Sözlerinde onu övmeli mi insan?
Bilmiyorum. Ama sana gül diyen insanlar, gül koklamaktan bihaber.
Sana sevda dolu sözler söylemek kadar göstermek de gerekmez mi? Ama hayır bunu yapamıyoruz. Başka sahte düzmece sevgililere göründüğümüz sahneler gölgeliyor çünkü.
Bahçelerde türlü çiçekler sana selama durmuş, biz ise onları selamlıyoruz.
Asıl bilinmesi gerekir ki, onlar seni sevince güzeldir. Seni sevmekle güzelleşir her şey.
Şimdi gül dediğimiz ey güzel insan! Merhamet buyur da gözlerimiz idrak etsin.
Bir aşığın izzetinefsi, bir şairin en güzel şiirisin...
Bize gülü nasıl seveceğimizi anlat. Bize seni nasıl sevmemiz gerektiğini anlat!
Bir serçeyiz gayyada, ellerimiz uzanır sana.
Gül dalından tutundur bizi,
ki sonsuz bir coşku duyumsasın ruhlarımız...

Meryem Gümüş Kurşun