Biraz yorgun, biraz dağılmış.
Biraz acı, biraz öfke.
Günden güne birazlar çoğalıyor.
Her gün biraz daha dert yüklüyor hayat omuzlarıma.
Dayanamayacak gibi hissediyorum.
Ağlamak istiyorum.
Geceler boyu hıçkıra hıçkıra, nefessiz kalana dek, gözyaşım kuruyana dek.
Ama ağlayamıyorum.
Acılarımı gözlerimden damla damla akıtamıyorum.
Acılarım içime akıyor.
İçin için, içime ağlıyorum.
Acılardan sonsuz bir okyanus var içimde.
Acılarım kadar büyük bir de öfkem var.
Öfkeler birikiyor, bir volkan gibi sıcak
İçimi yakıyor, sönmek bilmiyor.
Bazen içimi, dışıma vurmak istiyorum.
Volkanımla her yeri, herkesi, herşeyi yakmak istiyorum.
Sonra okyanus örtüyor volkanın üstünü
Yakma diyor, yakma yeterince acı var okyanusta
Yanan sen olursun okyanusa bir acı da sen ekleme diyor.
Öfkesini acısıyla örtüp suskunluğa bürünüyor.
Suskunluğa bürünse bile ikisi de biliyor;
Bir gün okyanus taşacak, volkan patlayacak.
O zaman herşey bitecek.
O güne dek sürecek bu sessizlik.
Hayat bir kez daha gösteriyor işte gülmeyen yüzünü.
Hayat düşürüyor, boğuyor, yakıyor, yıkıyor.
Ama her gün daha çok güçleniyorum.
Belki de gücüm tükeniyor bilemiyorum.
Ancak güçlü olmak zorundayım.
Çünkü hayat;
Güçlü olmayanlar için çok daha fazla acı.