tomurcuklandı ağaçlar
yeşerdi umutlar meçhul sufi
tükenmişliğin silahına sarıldı susuşlar
soneler söyle bana ey güzellik

kafesinde yalpalıyor kuş
özgürlüğe kavuşacak belli ki
yakın iç çekişin kedere sürüklendiği an
soneler söyle bana ey güzellik

korkak vicdan
imgelerle örülü dünyanın çöp yığını
dut kurusu bir yalnızlık
naylon yaşamların atlarını durdurur
soneler söyle bana ey güzellik

gelmeyecek o eski çocukluk günleri
atlar yürüdüler dönmediler
ağırlaştı göğsümüzdeki yaşamsal cevher
okul üniformamı çıkarıp attım dereye

gökkuşağının altından geçecektik
öğretecektik çocuklarımıza ölümsüzlüğü
vurmalı sazlar çalan kalabalığa karşı
tel çerçeveli adamların kara bakışları altında
soluklandığımız sokaklarda serüvenci havamız
soneler söyle bana ey güzellik

gömdük onca zamanı büyüyen bir vücudun içine
mütevazi törenleri olmadı hiç hayatın
çöl sonsuzluğunda şavkıyan güneşsin artık
soneler söyle bana ey güzelik