Alemin içinde alem, olur mu diye düşündüm,
Tefekküre daldım, hayran oldum intizama.
Kayboldum, ne, nasıl, niçine büründüm,
Anladım ki, aciz kaldım bu nizama.

Kalp nasılda atıyor,düzeni bozmadan,
Sindirim ayrı bir alem,olmaz olmadan.
Bunlar tesadüf mü, yoktur boşluk,
Ritmini almış sistem,nasıl bir hoşluk?

Nöronlar ağ gibi nasıl da beyni yönetiyor,
Tat, duyma, görme, konuşma nasıl oluyor?
Ceviz gibi adeta karanlık odalı beyin,
Alemleri, buradan diyor, izleyin.

Hücreler ise milyonlarca, yapıtaşı,
DNA etiketi canlının, kara kutu, kumaşı.
Nasıl desem ki, kelimeler kifayetsiz,
Şu aleme bak, olur mu hiç sahipsiz.

Ruh desen yeri ayrı, yadsınamaz,
Rüya ile açılır gider uzaklara, durmaz.
Duygu da da vardır bu alemde,
Acı, gözyaşı ile, bürünür derde.

Aslında her alemin içinde bir alem,
Her şey O’nu anlatıyor kalem kalem.
Düşündükçe insan, hayran kalıyor,
Nereye baksan, O, diyor haykırıyor.

İrfan Yıldırım Çevik