İlkbahar, benden ne istiyorsun ? Bu tatlı gülümseme de ne,
Saçlarında bu çiçekler ve bu doğan tomurcuklar ?
Koruluklarda bu iç çeken ses, neyin nesi,
Ya nisanda güneşin bizi okşattığı ışınlar ?

İlkbahar çok güzelsin, görünüşün gençliğimi hüzünlendiriyor;
Kendinden geçiren nimetlerle kalbimle konuşuyorsun;
Ve yakın bir mutluluktan, senin bu hoş vaadin
Bana ilk mutluluğumdan uzun bir pişmanlık getiriyor.

Benim için bir tek varlık doğayı dolduruyordu;
Onun gözlerinde hayatı ve geleceği buluyordum;
Saf ve sakin sesinin ahenkli nefesinde,
Yepyeni bir sabaha doğru gençleştiğimi sanıyordum.

Of! Onu ne çok seviyordum! Ve bu sessizce oluyordu!
Utanmayla kutlanmış bakir alnının,
Pek çok mutlu tasasızlığın yüzdüğü ağzının,
O eksiksiz saflığını nefesim karartabilirdi.

Zaman zaman, ümidediyordum. Temiz olduğu kadar iyi,
İnsanlığıma yakışmayan kaderimden dolayı beni
Teselli ediyordu ; bir gün geldiğimde yüzünü kızarmış görmüştüm,
Tesadüfen eli elime değmişti.

Charles-Augustin Sainte-Beuve (1804-1869)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu