1
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
2947
Okunma
Seni çok özlüyorum...
Duman rengi gözlerini.
Bana aldığın ilk hediye,
üstünde iki muhabbet kuşu olan
gümüş toka,
Senden sonra takmadım bir daha .
Bugün çıkartım, kararmış,
temizledim.
İlk günkü gibi parlıyor.
Saçıma taktım, takarken ağladım...
Doğru Zaman’da takılınca
Mutlu eden ufacık bir şey,
Şimdi içimi paramparça ediyor...
Her gün sol yanımdan bir parça daha ölüyor.
Gölgelerim gittikçe çoğalıyor
ve ışık geçirmiyorlar...
Ben daha sensizliğe alışamadım.
Adın beynimde yankılanırken,
dudaklarımın arasından çıkmıyor.
Kalemim yazmıyor adını.
Ellerim titriyor.
Ve yine ölüme yeniliyorum...
©BLAU, 2017
5.0
100% (4)
Cevap Yaz