Kokunun benden gittiği günü hatırlıyorum.
Saatlerce, kullandığın parfümü koklamıştım,
sensiz, sen kokmamıştı o lanet olası parfüm.
Kokunu nasıl özledim bir bilsen.

Yokluğun daha kaç bedel ödetecek bana?
Ağlayarak sabahı etiğim gecelerde,
sensizlikle beraber yok oldum.

Sen görebilseydin karanlığımı, dayanabilir miydin?

Geceleri içimdeki sana sarılıp uyuyorum,
rüyamda geliyorsun bana,
uykularım bölünüyor uyanıyorum.
Yüreğim böyle gecelerde bin bir parça oluyor.
Bir yandan hayat kavgam, öbür yandan
günden güne büyüyen, sana olan hasretim.
Şimdi sanki uykudan uyanmış,
gerçeklerle yüzleşmeye mecbur kalmış gibiyim.

Bazen öyle kızıyorum ki sana.
Sesimi duyacağını bilsem, avazım çıktığı kadar bağıracağım,
neden gittin diye.
Neden yalınız bıraktın?
Neden?

Senden sonra bir türlü alışamadım vedalara.
bir daha gelmeyecek olanlara.
Alışamadım, ıslak toprak kokusuna.
Kalabalıklarda yalnızım.

Seni toprağın kucağına bırakıp, arkama bakmadan
gittiğim günün üstünden, yıllar geçti
sen hala bıraktığım yerdesin, ben sana geri dönmeye cesaret sizim.

Hayatın zorlu yollarını, senin yanında yürüyerek
kat etmeyi ne çok isterdim.
Cesaret sizliğim Belki de bu yüzden.

Beni anlıyorsun değil mi?

© BLAU, 2017