1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
886
Okunma
ASKER ve ÇOCUK
O hiç uyumadı.
O hep yürüdü.
Ve tutu çocuğun
üşüyen ellerini.
Avuçlarının arasına aldı,
ısıttı sıcak nefesiyle…
Çocuk askerin omuzundaki
yıldızlara baktı .
Asker de çocuğun gözlerine.
O anda,
yüreğindeki iman güneşinden
bir kıvılcım çaktı,
karalığın karnına;
yıldızları kıskandırırcasına…
Taptaze bahar kokan,
alnından öptü çocuğun,
gül rengi
titreyen dudaklarıyla…
O hızla asker,
üzerinde gün batmayan
dağlara koştu.
Şahinler bekliyordu yollarını;
bitkiler, ağaçlar, böcekler,
tepeler, vadiler…
Asker de bekliyordu geceleri,
rahat uyusun diye bebekleri.
O hiç uyumadı .
O hep yürüdü.
Yürüyünce düşmanın üzerine,
şehitlerim dirilip dikilecek
“İşte benim kanımı taşıyan
askerlerim” diyecek.
Yusuf Yılmaz
5.0
100% (1)
Cevap Yaz