sen yaşamın en halisin
yürekçe özlediğim
seni özlemek
gecenin en karanlığında
sabahın en şafağına kadar
sende nefes almaktı roza

sora gözlerinin içine bakıyorum
uzanıp avuç içime alıyorum yüzünü
saçlarını kokluyorum
saç tellerinde gizlenmiş bir baharı seviyorum
parmak uçlarımla
koparmaya kıyamıyorum

dudağının kıvrımında çocuk gülüşleri
bir ovadan bir ırmağın sesine doğru koşuyorlar
uzanıp öpüyorum dudağından
sonra bir kardelen açıyor göğsümde
soğuk ve kar altında kalıyor göğsüm

ve ellerin bir coğrafyanın
kekik kokan tarlaları gibi
nasıl şiir kokuyorlar
sanki yüz yıllardır sevdadan yoksun
sanki ülkelerce yurduna hasret kalmışsın
ve mürekkebi göğsüme saplanan
bir şiir kadar asil
ama sevdayı hep göğsünün ortasında
kafiyesiz sokakları adımlar gibi
göğsümde kurak topraklarını adımlıyorsun

yine bu gece pencere önündeyim
yıldızlar karşımda
seni arıyorum
sen yoksun
sokaklar yağmur yağmur odamda roza

umudunu yitirme diyorum kendime
ellerinden tutuyorum gökteki bir yıldızın
ve sarılıyorum geceyi aydınlatan en parlak yıldıza sımsıkı
acılarım yine yalnızlığımdan çok
ve ben gülüşlerimden vuruluyorum

tenim buz kesildi yine
ömrüm yine seni aramakla geçti
sen sevmek nedir bilir misin roza
ya özlemek
ya uzaktan uzağa hayal kurmak
ben sevmek denildiğinde seni
özlemek denildiğinde yine seni
hayal kurmak denildiğinde
yine seni düşünüyorum roza

ibrahim dalkılıç

13/06/2017
00:45 izmir