senden sonra...


moru çalınmış bir petunya bıraktım akşamın kapısına
her geçişte gölgen uzanıp öpsün diye usulca...

biraz yağmur örseledi
biraz soluğunda biriken hasretin korkusundan eğildi
eğriliği kendine zarar güllerinden biri...

öyle çok uzun yas tutmadım,kapıları sıkıca kapattım sadece
karanlığı içine hapsedenler ölürmüş ya önce
bekledim sabahın ayazında üşüyen bedenime saplanan kibirin oklarını
parmak uçlarıma tütsü odunundan dikenleri topladım
gitsin diye beyazını unutmuş bir güvercinin uzayan kanatlarında
ben olsam dedim
dün sancılarına iyi gelen bir gülüşün sahibi

gitsem
hangi kederin boynunda bir pranga varsa
açsam dünya kilidini
kırsam yan giden gemilerin tüm dümenlerini ,yol bilmez ,izandan bir haber
maverası kendi sınavında kalmış
bir çift cümlenin geceler boyu dönüp duran umarsız yüzüne dökülmüş anısı



senden sonra ...
moru çalınmış bir petunya uğurladı beni sabaha
her gidişte bir nefes gibi üfledi kokusunu yoluma

yasak mevsim kaygılarına tutulmadan okudum, şiirsiz, zararına yazılmış hikayelerin
denizi belli
fırtınlarda kaybolmuş hallerini...


---

"sabrın ezdiği gönül yolculuğunda artık her an akşam saati ,vakit daralmış
her tebessüm kederden öte yitik bir iyimserlik saklarmış"