Bazen
Ölmek istiyorum mira
Göğsümde bir yığın güvercinle
Beyaz taşlı kolyemi takıyorum geceleri
Birde çocukluğum’da
Vişne reçeli döktüğüm elbisemi giydiriyorum ruhuma

Bu aralar
Acılı bir denizi öptüğüm oluyor yaraların’dan
Üşüdüğüm’de oluyor bazen
Ve pamuk şekerine hiç benzemiyor yalnızlığım
Ellerim ne zaman küçülse
Basmadan bir gövdeye dönüşüyor gülüşüm
Hüznün adını kim koydu diye soruyorum
Bakır saçlı kadınlara
Derin bir sessizliğe bürünüyorlar
Hiç olmamış gibi

Yüzümde yaşlı bir eskicinin
Söndürdüğü sigaranın izmaretini gezdiriyorum
Delik deşik bir kalpte atıyor incinmişliğim
Acının adını ben koydum
Bir bıçağın ucuna yaslandım sonra

Gökyüzünü
Seyrediyorum mira
Alabildiğine kanadı kırık kuşlar
Hayat başladığı yerden dokunuyor dallarıma
Doğduğu günü hatırlamıyor insan
Çoğu şey
Gözlerimle kirpiklerimin arası kadar yakınlıkta
Yağmurun elleri gibi mesela

Dün gece
Sen uyurken rüyamda
Küçük bir serçenin kalbi oldum mira
Ve bütün şiirleri mi yaktım
Sende içindeydin
Bende

"Sonrası hiç gibi yalan"...

Özge Özgen