Efil efil yalnızlığın miadı dolmuş bir ömür tadında
Çarpan yürekte kalburüstü cümlelerin seyrinde
Kaybolmayı maharet bildiğim…

Yoksunluğun kıtasındayım,
Noksan yarınları da hicret bildiğim:
Sakıncalı aşkların göbeğini kesti Tanrı madem;
Yalıtılmışlığın haznesinde
Sanır mısın ki
Kurak ve bakir cümleyim;
Dengine rast gelmekse
Hangi uzvumu beyan etsem şeytana?
Hangi şarkıyı rahmet bilsem de
Görünmezliğin şeceresinde
Yalnız bir imgeye rast gelsem gecenin körü?

Eşleştiğim önyargıları istiflerken insan ırkı,
Kayıp sarkacın da ibresine monte ettiğim
Nemli gözlerime inen perdeyi çekse melekler;
Çekim gücündeyim aşkın yine
Benliğin aş(k)ına doyamadığım,
Doysam da boğulmalarına yenik düştüğüm
Evrenin hazanında,
Kara lalelerin bağrında külfet bildiğim
Matemlerimin kim bilir kaçıncı dalyası?

Ben ki beni bana yakın tutan,
Sen ki ahkâmlarınla bağrımı delip geçen o şimşek,
Biz ki senli benli cümlelerin yoksunluğunda
Kayıp iki ırak özne
Densiz bir kelamda seğirten hangi mecazi tınıyı
Resmetmeli de Tanrı,
Gıyabında susların sese dönüştüğü;
Seslerin yoğa,
Varlıkların hicaba,
Sanrıların da sancıya.

Ölüme gebe bir sır kadar gizemin karasıyım
Sair her lehçede ayrıştırıldığım ne çok zümre;
Ne çok yalan, tınısında aşka kara çalan;
Ne çok aşk yine Tanrı’yı yok sayan aşkın yüzü suyu hürmetine
Düşmüşken bir deli sevdaya…

Hey, sen insanoğlu;
Küpeştesinde ömrün çok olmadı mı tanıklığın
Kötüye ve nefrete?
Bir de sevmeyi denesen ama önce Rabbini
Bir de kaybolmalarını marifet sandığın
Bozuk para misali yorgun düşlerin, düşüşlerin;
Kanıksadığım ölümlü güncende
İçten pazarlıklı cümlelerin cürüm yüklü ihanetine de
Dur desen;
Hani olur da gelirsin insafa,
Görmez misin ben de sizden biriyim.