Yorgun bir akşam üstü
Yönünü kaybetmiş bir hayatın önünden geçiyorum usulca.
Son baharın hüznünü taşıyor ıslak kaldırımlar
Yanlız kadınlar,
Çakıl taşları,
Martılar.
Şimdi geride
Ne kadar umut kalmışsa
İçimde ki bütün hüzünleri şımartıyorum.
Git gide dağılan
Bir bulutun gri yanıyım.
Hangi limanda kayboldum,
Yada hangi deniz’de boğuldum.
Kim bu yanlızlığımdan kaçan gölge
Siyah bir perdenin ardında susturulan bir özne bedenim.
O yüzden
Sesim çıkmıyor
Duyanlar var beni elbet acı bir dilde
Şiir mişim,
Şair mişim boş bunlar...
Hiç bir anlamı olmayan
Yaşlı bir beden dolaşıyorum
Çırılçıplağım çoğu zaman...

Küfürün en alasını taşuyorum avuçlarım’da
Adım kadın!
Sonrası yanlızlık.
Ve hiç bir şey

Çokça yağsın şu yağmurdan diyorum.
Ben yine son baharın olayım.
Ve eski bir istanbul uyutsun beni göğsünde..


Yada bir kuş olsamdım keşke
Bütün gökyüzü de benim...

Her şey sussa
Bir ölüm konuşsa benimle.
Ve ben sahiden ölsem...

Özge Özgen