Unutamadığım sen değildin ki;
Saçlarının mis gibi kokusunu,
Ellerinin yumuşacık dokusunu unutamadım.
Gözlerinin rengini,
Sözlerinin şiddetini,
Önce anlık öfkeni,
Sonra gösterdiğin şefkatini unutamadım.
Yoksa sen değildin unutamadığım.
Yastığa sarılıp uyumanı,
Yatağın dörtte üçünü kaplamanı,
Yorganı hep kendine saklamanı,
Üstüne hala üşüyüp sarılmanı,
Sabahında ise uyuyamadım diye,
Bana fırça atmanı unutamadım.
Yoksa unutamadığım sen değildin;
Ben senli günleri,
Senli geceleri unutamadım.
Güldüğün anları,
Üzüldüğün zamanları unutamadım.
Evdeki nefesini,
Cıvıl cıvıl sesini,
İş yaparken bile raks etmeni,
Adeta kendinden geçmeni unutamadım.
Tek bildiğim sen değildin unutamadığım.
Ben senin yaptığın,
Ya da yapmadığın şeyleri unutamadım.
Ben senin söylediğin,
Ya da söylemediğin şeyleri unutamadım.
Hem bende bıraktıklarını,
Hem benden aldıklarını unutamadım.
Yoksa ben kendimi bile unutmuşum,
Seni unutmakta ne vardı.
Ben bizi unutamadım.
Gözlerimden kalbime inişini,
Kalbimden bedenimi gezişini,
Dolaştığın her yerimin titreyişini unutamadım,
Demem o ki ben seni değil,
Bende ki sevgini unutamadım.
Şimdi boş sokaklar gibi damarlarım.
İçimde ne bir fırtına var kopan,
Ne de hayat belirtisi var nefes alan.
Hiç bir canlı dolanmaz olmuş.
Görsen sanki benim için hayat durmuş.
Oysa sen varken;
Gönlüme yağmurlar yağardı,
Ardından güneş ışığını saçardı,
Her daim bir gökkuşağı vardı.
İşte ben bunları unutamadım.
İçimdeki cıvıl cıvıl sesleri,
Yeşili, maviyi unutamadım.
Karanlık bir geceye döndüğümden beri,
Yitirdiğim aydınlığı unutamadım.
Yoksa ne diye seni unutamayayım.
Ben hem bana kattıklarını,
Hem benden koparttıklarını unutamadım.

Celal BAHAR