O iş öyle değildi işte.
Gerçekte ne unutması kolaydı,
Ne hatırlaması.
Ne kavuşması mümkündü,
Ne ayrılması.
Ne kabullenmeye imkan vardı,
Ne de hayır demeye.

O iş öyle değildi işte.
Bitti demekle bitmiyor
Gitmek istemekle gidilmiyordu.
Ölmeyi dilemekle ölünmüyor
Yaşamayı seçmekle yaşanmıyordu.
Her şey sanki sırasını bekliyordu.
Ben ne yaparsam yapayım
Kaderde ki sıra değişmiyordu.
Ve ne yazık ki,
Güzellikler hep en sona kalıyordu.
Ömür dediğin ise,
O sonu görmeye yetmiyordu.

O iş öyle değildi işte.
Bilmeden,
Yaşamadan,
Hissetmeden ahkam kesmek
Ayrıl demek,
Unut demekle olmuyordu.
Akıl unutmayı,
Kalp ayrılmayı,
Beden uzaklaşmayı reddediyordu.
Sanki hepsi birlikte,
Onun verdiği acıyı bile seviyordu.
*
Hal böyle iken,
Ben beni geçip nereye gideyim.
Söyleyin şimdi,
Ben bensiz nasıl edeyim.
Gözüm başka bir şey görmezken,
Hep karanlıkta mı kalayım.
Bırakın hiç olmazsa,
Kıyısında köşesinde,
Bir yerlerde durayım.
Yanında olmaktan geçtim
Bari yakınında olayım.
Onun olmaktan ümidimi kestim
En azında başkasının olmayayım...

Celal BAHAR