Yıkıldım...
Gittiğini duyduğum gün,
Bittiğini anladığım gün yıkıldım.
Bir deprem oldu yüreğimde,
Ve ben temelimden sarsıldım.
Bir fırtına koptu içimde,
Ve ben köklerimden ayrıldım.
Ufalandım, dağıldım,
Dört bir yana savruldum...
Günlerce,
Gecelerce yardım bekledim.
Kendi bedenimin altında,
İnim inim inledim...
Bilir misin kaç defa ölmeyi diledim.
Kaç defa kendimden geçtim,
Ardından bir daha,
Bir daha kendime geldim.
Yıkıldım...
Bensiz gideceğini söylediğin gün,
Üstüne bir de başkasıyla,
Bir araya geldiğin gün yıkıldım.
Dağ gibiydim,
Çöldeki kuma döndüm.
Yem yeşildim,
Kup kuru dala döndüm.
Az çok kendime güvenirdim,
Şimdi her şeyden korkar oldum.
Çünkü anladım ki,
Ben ne yaparsam yapayım,
Senin için yoktum.
Yıkıldım...
O eve girdiğin gün,
O ele değdiğin gün yıkıldım.
O günden sonra ruhum öldü,
Sana bir daha gelemedim.
O günden sonra duygularım gitti,
Ne haldesin bilemedim.
En kötüsü de,
Neden bu hale geldiğimi,
Hiç kimseye diyemedim.

Celal BAHAR