anne ismim görüntüm gidişim
bir yere çekiyor beni normal insanların olduğu
derken yanılıyorum ilk oturumda
tespih tanesi gibi dökülmüyor insanlar
yalnızlık ömür boyu binmiyor omuzlarına
umutsuz değilim



inci tanesi çocuklar esmer sarı
el ele tutuşmuşlar oyunda
kimse bilmiyor Kürt mü Türk mü Arap mı?
yanıt veriyorlar gülümsememe
az ilerde anneler tahta bir oturakta
mor susamların sarı papatyaların karşısında
örmekle meşguller geleceği
annelik akıyor ellerinden, verdikleri emekten
taş atma diyorlar kardeşine, canını yakma


bir yerde yanılırken diğer yerde açıyorum gözlerimi
yine annesi oluyorum babamın
ismim büyütüyor, kadın oluyorum çocukken
bir çocuk büyütüyor çocuklarımı
birlikte geçtiğimiz çay yolu değişiyor
beton örülüyor su yoluna
annem beni bekliyor akşam oldumu
iki fincan kahveyi birlikte içmek için
tv’nin sesini iyice açıyorum duysun diye müziği
dünyada neler oluyor
bilmemesi iyi..

14. 05. 2017 / Nazik Gülünay