Issız tepelerden gün sırtı dönüp gitmekte
Ağır yenilgilerden yine yorgunum anne
Göğün boşluklarında kuş sesleri yitmekte
Altta sular çağlıyor bense durgunum anne
Telaşım eğri büğrü sadrımda koca duvar
Gör bak muhtacım sana gitmeseydin ya, ne var


Hüznümü kucaklayıp, genzimde gül yanığı
Haleti ruhiyemle göçmek istiyor ruhum
Gözde bulutlu bakış yağmurların sanığı
Rüzgârlı havalardan kırılgan ve mecruhum
İçimdeki sessizlik açılır perde perde
Bir hüseyni nağmesi dilimde bugünlerde


Kalbime yüklenmişim rüyalarım düzensiz
Karanlıklar içinde alt üst eder ışığı
Soluğumdan ürken can eskir yıllardır sensiz
Böğrümde derin sancı vurur yüzü asığı
Mukaddes sofrandaki helal sunduğun aştan
Durur lokmalar hâlâ avuçlarımda taştan


Dünümü yığa yığa bugüne gelen yaşam
Kül rengi iklimleri yarınlara taşıyor
Düşlerde yokken hüner ’bitti’ dediğim meram
Dışarda akan hayat kıyıya yanaşıyor
Gel annem, tedirginim ’omuzların gergin’ de
Gel ki, kaybolsun dalga arandığım enginde


D’üşüyor hayalimde cemre yüklü baharlar
Doğup batan güneşle üşüyorum ansızın
Ağır ağır yokuşu çıkıyorken katarlar
Hazinle uğurluyor yine seni bu kızın
Sen, beni bırakırken baki kalan âleme
Ara sıra elimden tut bırakma eleme...


Nezahat YILDIZ KAYA