Ağaçlar çiçek açtı, gözlerim polenden sulanmıştı,
Güneşli bir günde piknik yaptık, ilgimi bildin işte,
Bindiğimiz otomobil, yolun orta yerinde bozuldu,
Hemen eve dönecekken, yol ortasında kaldık işte...


Bu işaret değilmiydi, belkide bize, gelecek zamana,
Ne isterim başka ben, şükrederim senli o tatlı ana,
Küçük ırmağın kenarındaki, koşmana, kovalamana,
Yaşanan güzelliği kulağıma küpe diye, takarım işte...


Yağmur bulutlarıda geçti, birer ikişer, üzerimizden,
Zamansız, şaşırt tan damlalar,süzüldü yüzümüzden,
Gökyüzündeki şimşekler, ışık, sanki, yüreğimizden,
Gönlümden bir dicle aktı, o anda senle doldum işte...


Gördük her yer kuru değil, yağmurdan ıslanmış gibi,
Yüreğimde çağlı yanlar, kabarıyor sana karşı sel gibi,
Sokul şöyle yamacıma, uzak durma bana artık el gibi,
İnsan erimez deme, uzaklığından eriyen şekerim işte...


Gönül dili ne diyor? Demiyor mu?” Benliğini bıraksan”
Ne dedi duyamadım, nasıl duyarım bana böyle ıraksan,
Bir hareketlilik başlasa, bundan böyle hep bana aksan,
Beklemekle yaşamak, tarifsiz, anlamsız, yılgınım işte..


Hangi gün vardır, akşam olmadık, sabah olmadık,
Duygular kabuğunda, yeter! Bir kerecik soymadık,
Akıl için yol-yordam bir; ama rüyalara doymadık,
Serde ayrılık yatmasın, hasretlik dert oldu, gör işte..


Güzel günler, her sevenin umudu, bu gönülde sızı,
Mutluluksun sen insana, birlikte geçirelim şu yazı,
Uzat ellerini bana, usulca, anlık, fark et sen niyazı,
Bin bir hayal kurdurdun, yine senli, yine benli işte..


Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.