“Ben seni, bahara aldanmış erik ağacı kadar utangaç da severim haberin olsun.
"Cemal Süreya"



beyazın kahrengi dallarında
ilmek ilmek nakiş tutduğu mevsim
ceket giymiş sanki yağmurun buruk nuru üzerine
kalp gibi yesil ufak ama narin ruhlu kırılgan cicek akı


rüzgar sabah neşeşi gibi üflerken o masum yüzüne
baharın güneşe selamı gibi gölgesinde huzur
acıyor yavaşca toprağın güzüne hayat nefesini isliyor
dallarında coskuyla bakan binlerce cekirdek merhaba


beyazlarını giymiş sanki gelin tacı
tane tane ürkek bakar yuvasında canı kanat sesi
ufak siyah altı ayak sesi minik işci kilosu kadar alınteri
gökyüzüne bakar her gün ve sallanan gövdesinde yıkılmayan kök sarmalı



beyazın yeşile altın oranı
sokağın kenarına bırakılmış yalnız üsüntüsünde
celik betonları delen özgün ceşaretiğle
ölüme meydan okuyan özgür ruhuna eyvallah


aşk söylendiği gibi yazılmaz
olduğu kadar güzel sevilir
kelimeye nede cümle yetmez
eminim hiç bir sev/da /bitmez