I

Her gün kahvehaneye giderdi yaşlı adam
Hiç belli olmazdı yüzünde ruhundaki gam
Ne ailesi vardı ne de dost u yaranı
Olmadı uzun yıllar yarasını saranı
Küsüp gitmiş dünyaya ardına hiç bakmadan
Günleri geçmez idi gözünden yaş akmadan
Kalbi yeise ram olmuş, yeşil gözleri sönmüş
Zamanın kollarında, sanki meftaya dönmüş
Kar yağışı kesilmişti, kahveden çıkmadan
Sokakta yürümezdi bir sigara yakmadan
Bıyıklar sararmıştı, kurumuş otlar gibi
Yürüyordu ayağı kırılmış atlar gibi
Duman savuruyordu evlerin bacaları
Akşamı okuyordu, kazanın hocaları
Ne güzel bir şeydir dedi aile, çocuklar
İniverdi yanağından su gibi boncuklar
Gizli özlemi vardı sıcacık bir yuvaya
Gine iki yumurta düşecekti tavaya
Ekmeği bölerek tek başına banacaktı
Geçmişini andıkça, yüreği yanacaktı
Soğumuştu hayattan, feci kaza yüzünden
Keyif alamıyordu denizden, gök yüzünden
Evin önüne gelince söndürdü sigarayı
Kapattı birden, geçmişin açtığı yarayı


Bu şiirlerin gerçek hikayesi Arke Adası Romanımdadır. Soner ÇAĞATAY