sesin diyorum sonra
korkum oluyor
titriyor bileklerim ve
yazmaya cesaretim olmuyor bu şiiri
sonra annemin sesini duyuyorum
öpüyorum onu sesinden
rahatlık ve bir ferahlama
kış bakışlıdan sulanıyor nehirler
bakışlarındaki yenilgiden kahroluyorum
yürüduğüm caddeler sensizlik yol boyu
adımlarimı sayamıyorum hasretinden
yağmurlar yüreğimde kuruyor
yalpalıyorum birden bir ses işitiyorum kurak şehirlerden
ellerim çıkıyor birden tazı sıçramasına
koştuğum şehrimi arıyorum
gri ve uslanmaz karanlıklarımla
gece güneşimi eritiyor
bakışlarıni asıyorum avluma
gürül gürül ısmarlıyorsun yokuşlarıni yoluma
yolsuzluğuma bileniyor hasret
hayretli bir acımsama içimin
ilkimin acılarıni eritiyor
sana geliyorum sonra
ve bütün sonlanmalardan sıyrılarak
kahrolmuş bir şair nidalarında
saçları gün batımi bir şairenin ellerinden öpmek için
sana geliyorum işte sorma!
annemden arda kalan şefkatlerle
şiddetli ağrılarıma uzanarak geliyorum




yok sayma bu mecraları
bulunduğun yürek ağır yaralar atlattı
kamburu küsmüş maziye sırhatim
bakışıni içtiğim şiir olmuş her mecra
merasimlerini kovalar olmuş bekleyişim
gelişim uçurum düşüşü olacak
hayret bende bulamadığın sevgi yoksa
yoksa aşka mı asırlanacak
mecnun, ferhat!
bunlardan daha mı deruni ızdırapların eşiğinden
bilmecesinden doğrulacak
çöller ne ki!
ben karamsarlığımi yara yara
yaramdaki acıyla uykusuzluğumu gözlerimde acıtarak
geleceğim
sonra sen başkasına göstereceksin beni
ve ölmemek üzere öleceğim..