Ateşi öyle bir öpüşün vardı ki
kanımın soğuğa vardığı yarda kaldı karanfil
yüreğinin ağzına mı verilirdi de korkardım yıldızlardan:

sanırdım pay edinecektik ürperişlerini
ne serçelerin duyardım ne senin şarkı söylediğini
dişlerinin arasından dökülen her ne varsa hep.. sızımdı
dirice tutmayaydı acıları, arada bir gitmeyeydi alıp da başını
söylemek istediklerim adına her ne varsa hep.. yanmayaydı dilim!

Ateşi öyle bir öpüşün vardı ki
vapurlardan bildim denizin rengini
karşı kıyının adamlarını.. işçiliklerinden:

saçına kapılmayaydı rüzgar.. tüylerimle sağılmaya
her ne varsa hep insanların söylemek istedikleri adına
birinin diğerlerine imlediğinin ötesine kanatlandırmayaydı seni
şeytan uçurtmalarınaydı.. aheste gerilir bulutlaraydı gökte şiir oysa!

Ateşi öyle bir öpüşün vardı ki
mektuplarca ay dönümü dudaklarının yarısı
kapansın da olsundu arasında deniz, buselik İstanbul:

dilineydi çoban yıldızı, şavkın büyüsü
yoktan yere durmadı kararmaya gündüzlerin yüzü
hayli zaman sürüp geçirmişken ebemkuşağının altından ölümü
kanın soğuğa yaydığı kıyısından uçurmuştuk şaşaladığın ömrümüzü!

M.Mustafa USLU