1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
1454
Okunma
Seden sonra
yazacak hiç bir şeyim kalmadı kalbime.
Silindi güzel olan ne varsa.
Saksıda bir karanfilim vardı ya hani,
Uyandığımda yüzümü okşayan,
Ne zamandır unuttum onuda.
Öylece duruyor masada.
Eskiyen örtü,
Minderler,
Ve sandalye..
Sigara yanığı sayfalara bıraktı hüzünler kendini.
Üşüdükçe diz kapaklarım,
Kirpiklerime bırakır oldum
göz yaşlarımı.
Kim bilir belkide hep bu sonbaharların yalancısıyım.
Ve sabah olmayı bilmeyen
gecelerin ahından olsa gerek
Bu yorgun,
Bu mutsuz hallerim..
Şimdi sen bir gölgeyim farzet
Ya da bir eşya tavan arasında
Çürümüş pas tutmuş bir özne gibi.
Artık diz boyu susuyorum
bütün çığırtkanlığımla sana.
Sonra kendime,
Ve herşeye.
Bir sen duy kalbim!
Sakın affetme o’nu
Özge Özgen
5.0
100% (7)
Cevap Yaz